เสียง ขลุ่ยแผ่วผิวดังแว่วไปทั่วท้องทุ่งบางกะปิ ณ.โคนต้นไทรใหญ่กลางทุ่งกว้าง ไอ้ขวัญหนุ่มลูกทุ่งผิวคล้ำร่างใหญ่บึกบึนนั่งเอนกายพิงโคนไทรพลางเป่าขลุ่ย ฆ่าเวลา หลายวันมาแล้วในงานวัดไอ้ขวัญได้พบพบกับอีเรียม ซึ่งในอดีตพ่อของทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันแต่ต้องมาแตกคอกันชนิดไม่เผาผี เพราะพ่อของอีเรียมใช้อำนาจและอิทธิพลโกงที่นาของพ่อไอ้ขวัญแต่ไอ้ขวัญกับอี เรียมนั้นเคยวิ่งเล่นด้วยกันมา ถึงจะโดนกีดกันก็ยังมีมิตรจิตมิตรใจให้กันอยู่ในงานวัดนั้นตาทั้งสองที่สบ กันมันช่างสร้างความรู้สึกผิดแปลกให้กับไอ้ขวัญและอีเรียมยิ่งนักอีเรียมมัน พึ่งย่างเข้า 14 ไอ้ขวัญเองก็ยังไม่ถึงวัยเกณฑ์ทหาร ด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่พึ่งพานพบไอ้ขวัญหาทางติดต่อกับอีเรียมจนได้การ มันใช้ไอ้จ้อยเด็กวัดแอบไปกระซิบสั่งความให้อีเรียมแอบมาพบมันที่โคนไทรแห่ง นี้เสียค่าจ้างไปด้วยส้นตีนหนึ่งพลั่กเพราะไอ้จ้อยอิดออด แต่ที่สุดการนัดหมายก็เรียบร้อยดีอีเรียมสั่งไอ้จ้อยให้กลับมาบอกว่าจะแอบมา หามันตามนัด..... แดดบ่ายเริ่มหลบไอ้ขวัญได้ยินเสียงสวบสาบเข้ามาใกล้ มันชะโงกไปมองก็ให้ขนลุกซู่ อีเรียมนั่นเอง สาวน้อยร่างกลมกลึงผิวคล้ำลมแดดไอ้ขวัญพิศมองหน้าอกหน้าใจอีเรียมก็ต้องกลืน น้ำลายดังเอื๊อก นมแม่ช่างเต่งตึงกลมเกลี้ยงอยู่ในเสื้อคอกระเช้าตูดเล่าก็บานได้เท่ากระด้ง ฝัดข้าวกระมัง มันบานเบ่งจนดันผ้าถุงออกเห็นชัดเจน ยามอีเรียมเดินก็กระเพื่อมราวกับวุ่นกระเพื่อมอีเรียมเดินเอียงอายเข้ามา ใกล้ ก่อนทรุดกายลงนั่งแล้วเอ่ยปากถามว่าพี่ขวัญนัดฉันมามีอะไรหรือ ข้าคิดถึงเอ็งเรียมเอ๋ยนับแต่พ่อเราผิดใจกัน ข้ากับเอ็งก็ไม่ได้พบปะกันเลย เอ็งสบายดีอยู่หรืออีเรียมเงยหน้ามองไอ้ขวัญด้วยสายตาใสซื่อ ก่อนตอบด้วยเสียงใสว่า ฉันสบายดีพี่ขวัญเล่า สบายดีหรือ ฉันเองก็คิดถึงพี่ขวัญ ไอ้ขวัญยิ้มกว้างเมื่อได้ยินน้ำคำจากปากสาวน้อยว่าคิดถึงตนก่อนถามอีเรียม ถึงความหลังครั้งยังวิ่งเล่นด้วยกันว่า ข้าสบายตัวดี แต่ใจน่ะมันไม่สบายคิดถึงเอ็งเหลือเกิน ยังจำได้ไหม แต่ก่อนเราเคยเล่นด้วยกัน ตอนนี้ข้าไม่มีเพื่อนเล่นเลยขาดเอ็งไปข้าแทบขาดใจ อีเรียมสะเทิ้นอายเมื่อไอ้ขวัญท้าวความไปถึงอดีตที่เคยเล่นด้วยกันภาพนั้น เหมือนจะลอยมาอยู่ตรงหน้า..... ตอนนั้นเรียมพึ่งจะอายุย่าง12 ก่อนหน้านั้นก็มักจะเล่นขายข้าวขายแกงกับหมู่เพื่อน แต่มาวันหนึ่งเพื่อนก็หายหน้ากันไปหมดเพราะอีจันทร์มันเป็นอีสุกอีใส พ่อแม่จึงต่างเก็บลูกไว้ในบ้านไม่ให้มาเล่นด้วยกันต่างก็กลัวติดโรคเรียม นั่งหงอยอยู่คนเดียวขณะที่ผู้ใหญ่ออกทุ่งนากันหมด ไอ้ขวัญย่องมาจากบ้านมาหาเพื่อนเล่นแต่ก็เช่นเดียวกับเรียมคือหาใครไม่ได้ ทั้งสองมองตากันอย่างอายๆไอ้ขวัญไม่เคยเล่นกับเด็กผู้หญิง
